کد مطلب:33638 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:99

یاد خداوند كردن و در طریق بندگی او كوشیدن، به این معناست كه باید از بندگی خدایان دیگر سرپیچید. پرستش خدای واحد و پرهیز از شرك از حكمتهای بزرگی است كه خداوند و پیشوایان دین انسانها را بدان توصیه كرده اند. اما شرك و بت پرستی در طول زمان اشكال و اطوار پیچیده تری یافته است. روزگاری آدمیان مصنوعات خود را مورد پرستش و سجده قرار می دادند، اما رفته رفته خدایان تازه و انتزاعی تری آفریدند و در برابر این خدایان به سجده افتادند. هر جا كه آدمیان وصفی از اوصاف اختصاصی خداوند را به موجود دیگری نسبت دهند، فرآیند خدا سازی و شرك آغاز شده است. اوصاف اختصاصی خداوند فقط از آن او هستند و هیچ مخلوقی نمی تواند هوس نیل یا اتصاف به آنها را داشته باشد. برای مثال، «معبودیت» از اوصاف خاص خداوند است و هیچ بنده ای نمی تواند آرزو كند كه روزی در اثر تقرب به خداوند بر مسند معبودیت پا بگذارد. همچنین «فوق تكلیف بودن» نیز فقط وصف خداوند است. انسانها همه مشمول جریان دو طرفه ی حق و تكلیف هستند. یعنی هر آن كس كه حقی دارد، تكلیفی نیز بر عهده دارد، یا اگر تكلیفی متوجه اوست، واجد حقی نیز می باشد. امیرالمومنین (ع) در این خصوص می فرمایند: حق از اموری است كه اگر به سود كسی جریان یابد، علیه او نیز جریان خواهد یافت. فقط مقام خداوندی است كه مشمول این جریان دو سویه نمی شود: خداوند بر تمام مخلوقات حق دارد اما این حق، تكلیفی را بر او اثبات نمی كند.